Aeromarine 39
Aeromarine 39 z hakiem Pratta (widoczny pod podwoziem) | |||
Dane podstawowe | |||
Państwo | Stany Zjednoczone | ||
---|---|---|---|
Producent | Aeromarine | ||
Typ | samolot szkolny | ||
Konstrukcja | drewniana, kryta płótnem | ||
Załoga | 2 | ||
Historia | |||
Data oblotu | 1917 | ||
Lata produkcji | 1926 | ||
Liczba egz. | 50 (150) | ||
Dane techniczne | |||
Napęd | Hall-Scott A-7A (Curtiss OXX-6)[a] | ||
Moc | 100 KM | ||
Wymiary | |||
Rozpiętość | 14,32 m (górne) | ||
Długość | 8,00 m | ||
Długość kadłuba | 5,87 m | ||
Szerokość kadłuba | 0,86 m | ||
Wysokość | 3,66 m | ||
Powierzchnia nośna | 45,89 m² | ||
Masa | |||
Własna | 748 (879) kg | ||
Startowa | 1007 (1136) kg | ||
Osiągi | |||
Prędkość maks. | 117 km/h | ||
Pułap | 2286 m | ||
Długotrwałość lotu | 4,5 h | ||
Dane operacyjne | |||
Rzuty | |||
|
Aeromarine 39 – amerykański wodnosamolot zaprojektowany i zbudowany w Aeromarine Plane and Motor Company na zamówienie United States Navy, używany jako samolot szkolny w latach 1917-26. Aeromarine 39-B był pierwszym amerykańskim samolotem, który wylądował na pokładzie lotniskowca.
Historia
W 1917 United States Navy (USN) zamówiła w zakładach Aeromarine Plane and Motor Company samoloty szkolne typu Aeromarine 39[1]. Liczący 200 maszyn kontrakt był największym dotychczasowym zamówieniem USN na samoloty[1]. Maszyny miał być dostarczone w dwóch wersjach - A i B[1]. Wersja A była napędzana 100-konnym, 4-cylindrowym silnikiem Hall-Scott A-7A i miała klasyczne podwozie stałe z płozą ogonową, koła mogły być wymienione na pływaki, zmieniają maszynę na wodnosamolot[1]. Wersja była wyposażona w silnik Curtiss OXX-6 o mocy 100 KM i w wersji wodnosamolotu miała jeden, główny pływak pod kadłubem i dwa mniejsze pływaki pod skrzydłami (druga wersja, uważana za bardziej stabilną była preferowana przez USN i używana we wszystkich wodnosamolotach szkolnych i użytkowych jeszcze do lat 60. XX wieku)[1]. Pierwsza część kontraktu opiewała na 50 maszyn w wersji A[2]. Wczesne doświadczenia z tą wersją doprowadziły do niewielkiego zwiększenia rozpiętości górnego skrzydła w celu zmniejszenia obciążenia skrzydła przy starcie[3]. Następne 100 maszyn, już w wersji B, miały już od początku powiększone górne skrzydło i nieco zwiększoną powierzchnię statecznika pionowego[4]. Samoloty były używane do szkolenia podstawowego do 1926[4].
Samoloty Aeromarine 39 były całkowicie konwencjonalnymi na ówczesny czas dwupłatami o konstrukcji drewnianej krytej płótnem[1][2].
Kilka samolotów w wersji 39-A używane jeszcze były po I wojnie światowej[1]. W 1921, dwa z nich, z racji ich znakomitych właściwości pilotażowych przy małych prędkościach[4], używane były w do symulowanych lądowań na pokładzie lotniskowca[1]. Na lotnisku Langley Field na jednym z pasów startowych rozciągnięto czasowo eksperymentalne liny hamujące zarówno poprzeczne jak i podłużne[1]. Samolot został wyposażony w hak hamujący na ogonie, oraz przymocowane do elementów podwozia mniejsze haki (alignment hooks), mające utrzymać samolot w linii prostej po lądowaniu wykorzystując do tego liny podłużne[1][4]. Samolot został wyposażony dodatkowo w wystające przed przednie podwozie urządzenia zabezpieczające przed kapotażem lub stanięciem na śmigle[1].
Pierwsze lądowanie samolotu na amerykańskim lotniskowcu odbyło się 26 października 1922[1]. Aeromarine 39-B pilotowany przez komandora podporucznika (lieutenant commander) Geoffreya DeChevaliera wylądował na pokładzie pierwszego lotniskowca USN - USS „Langley”, z którego dziewięć dni wcześniej wystartował po raz pierwszy samolot Vought VE-7[1].
Po pierwszych testach na pokładzie lotniskowca zaokrętowano jednostkę Aeromarine 39-B w celu opracowania procedur obsługi dużej ilości samolotów[4].
Uwagi
- ↑ W nawiasach podano dane dla wersji B.
Przypisy
Bibliografia
- Gordon Swanborough, Peter M. Bowers: United States Navy Aircraft Since 1911. Wyd. 2. London: Putnam Aeronautical Books, 1976. ISBN 0-87021-792-5. OCLC 755993823. (ang.).
- E. R. Johnson: United States Naval Aviation, 1919-1941: Aircraft, Airships and Ships Between the Wars. Mcfarland, 2011. ISBN 978-0786445509.