Aborcja w Luksemburgu
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Luksemburg do listopada 2012 roku posiadał – obok Malty, Irlandii i Polski – jedne z bardziej restrykcyjnych przepisów aborcyjnych spośród państw Unii Europejskiej[1] (art. 348 – 353-A kodeksu karnego)[2]. Do 1978 roku przerywanie ciąży było tam bezwzględnie zakazane, następnie wprowadzono jego niekaralność w pierwszych dwunastu tygodniach ciąży pod następującymi warunkami:
- występuje przynajmniej jedna z trzech niżej wymienionych okoliczności:
- donoszenie ciąży bądź warunki życiowe związane z narodzeniem dziecka stwarzają zagrożenie dla zdrowia psychicznego bądź fizycznego matki
- płód jest ciężko upośledzony
- ciąża jest wynikiem gwałtu
- kobieta skorzystała z konsultacji u lekarza-ginekologa który poinformował ją o ryzyku związanym z zabiegiem
- między konsultacją a zabiegiem zachowano odstęp co najmniej tygodnia
- kobieta posiada od co najmniej trzech miesięcy stały adres zameldowania na terytorium Luksemburga
- kobieta (bądź w przypadku małoletniej jej opiekunowie prawni) wyraziła pisemną zgodę na zabieg
Występowanie okoliczności wymienionych w punkcie 1. stwierdzał lekarz-specjalista. Normy z punktów 2-4 nie obowiązywały, gdy ciąża zagrażała życiu matki.
Od 17 listopada 2012 roku, aborcja na życzenie kobiety do 12 tygodnia trwania ciąży jest legalna. Kobieta musi odbyć konsultacje z lekarzem, natomiast niezależnie od jego oceny może ją wykonać[3]. Po upływie 12 tygodni aborcja jest dopuszczalna jedynie z powodu ścisłych wskazań medycznych bądź embriopatologicznych potwierdzonych przez dwóch lekarzy-specjalistów.
Przypisy
- p
- d
- e
|