105 mm armata mle 1913 Schneider
Armata Schneidera 105 mm wz. 1913 | |||
Dane podstawowe | |||
Państwo | Francja | ||
---|---|---|---|
Producent | Schneider-Creusot | ||
Rodzaj | Armata polowa | ||
Historia | |||
Prototypy | 1913 | ||
Dane taktyczno-techniczne | |||
Kaliber | 105 mm | ||
Długość lufy | 2987 mm | ||
Donośność | 12 000 m | ||
Prędkość pocz. pocisku | 550 m/s | ||
Długość | 6000 mm | ||
Szerokość | 2230 mm | ||
Wysokość | 1950 mm | ||
Masa | 2300 kg (bojowa) | ||
Kąt ostrzału | -5° to 37° (w pionie) | ||
Szybkostrzelność | 6 strz/min | ||
Obsługa | 8 | ||
|
Canon de 105 mle 1913 – francuska armata polowa zaprojektowana w 1913 i szeroko używana podczas I wojny światowej. Duża część tych dział służyła w armii francuskiej aż do 1940. Były one też eksportowane do wielu krajów, w polskiej armii używana jako armata 105 mm wz. 13 Schneider.
Historia
Na początku XX wieku francuski koncern Schneider rozpoczął współpracę z rosyjską fabryką zbrojeniową Putiłowa, tworząc projekty nowoczesnych dział dla rosyjskiej armii, które miały być produkowane w Rosji. Jednym z ciekawszych projektów, który powstał wyniku tej współpracy, była armata 107 mm wz. 1910. Działo to wyglądało niezwykle obiecująco, i Schneider zdołał nakłonić francuską armię do zakupu prawie identycznej wersji tego działa, która miała być produkowana we Francji. W tej nowej wersji dokonano nieznacznych tylko modyfikacji (zmieniając kaliber na standardowy 105 mm). Nowa armata otrzymała oznaczenie Canon de 105 modèle 1913 Schneider, choć popularnie znana była jako L 13 S. Początkowo armia francuska nie była zainteresowana nowym działem polowym, uważając że ich znakomita „siedemdziesiątkapiątka” wystarczy do wszystkich zadań, ale kiedy pierwsze bitwy I wojny światowej obnażyły wady lżejszej armaty, L 13 S weszła do produkcji na bardzo dużą skalę.
Użytkownicy
Armata była eksportowana do Belgii, Jugosławii i Polski, ale przede wszystkim do Włoch, gdzie jako Cannone da 105/28 służyła do 1943.
Polska
Pierwsze 16 egzemplarzy przybyło do Polski wraz z Armią Hallera, i do 1920 Wojsko Polskie otrzymało 64 działa tego typu. W latach 30. podjęto w Polsce produkcję zmodernizowanej wersji tej armaty pod nazwą 105 mm armata wz. 29 Schneider. We wrześniu 1939 Polska dysponowała 118 działami wz. 13 i 124 wz. 29 (według innych danych 254 działami obu typów).
Jednostka ognia (JO) do armaty wz.13: 40 nb (granatów stalowych - 40 szt. tj. 14 skrz.= 742 kg; ład.miotaj. 40 szt. tj. 3 skrz.= 300 kg; zapalniki 45 szt. tj. 2 skrz.= 22 kg)[1].
III Rzesza
Zdobyczne francuskie armaty tego typu służyły w Wehrmachcie jako 10,5 cm K 331(f), a belgijskie jako 10,5 cm K 331(b).
Część zdobycznych armat z Jugosławii i Włoch zostało zamontowanych na podstawach obrotowych i włączonych do systemu obrony Wału Atlantyckiego pod oznaczeniem 10,5 cm K338(j) i 10,5 cm K338(i). Polskie armaty tego typu służące w armii niemieckiej były znane jako 10,5 cm K13(p), a wersja wz. 29 jako 10,5 cm K29(p)
Przypisy
- ↑ "Dane organizacyjne i techniczne dla prac kwatermistrzowskich w polu", Warszawa 1939, Sztab Główny - Oddział IV, L.dz.1230/IV.Mob.39
Bibliografia
- Chris Chant: Artillery. Londyn: Amber Books, 2005, s. 31. ISBN 1-904687-41-5.
Linki zewnętrzne
- Opis działa na stronie www.1939.pl
- p
- d
- e
Armaty polowe | |
---|---|
Haubice |
|
Armaty górskie | |
Armaty przeciwpancerne | |
Armaty przeciwlotnicze |
|
Moździerze | |
Konstrukcje prototypowe |
|