Christian Rizzo

Christian Rizzo
Plaats uw zelfgemaakte foto hier
Algemene informatie
Geboren 1965
Geboorteplaats Cannes
Land Frankrijk
Werk
Beroep Choreograaf, decorontwerper, regisseur, beeldend kunstenaar
Portaal  Portaalicoon   Kunst & Cultuur

Christian Rizzo (Cannes, 1965) is een Franse choreograaf, decorontwerper, regisseur en beeldend kunstenaar. Sinds 2015 is hij directeur van het Institut Chorégraphique International (ICI-CCN).

Biografie

Rizzo groeide op in Toulouse. Z'n vader was tegelzetter en z'n moeder secretaresse. Na de middelbare school startte hij een rockbandje, ontwierp kleren en ging naar de kunstschool Villa d'Arson in Nice. Hij danste vaak in clubs, maar daarnaast had hij geen ervaring met dans. In 1991 vergezelde hij een vriend die auditie ging doen voor een dansvoorstelling. De choreografe Mathilde Monnier[1] zag iets in hem en hij mocht meedoen in twee van haar voorstellingen.

Tijdens de daaropvolgende jaren werkte hij met choreografen als Hervé Robbe, Mark Tompkins, Georges Appaix, Vera Mantero, Catherine Contour, Emmanuelle Huynh en Rachid Ouramdane. Hij maakte ook soundtracks voor hen of ontwierp costumes voor hun voorstellingen.[2][3]

In 1996 richtte hij z'n eigen gezelschap op: L'Association Fragile.[4] Hier werkte hij vaak samen met Caty Olive voor het licht en met Gerôme Nox voor de muziek. In 1997 maakte hij zijn eerste solo: "Y'la". Doordat in zijn voorstellingen meer 'beweging' zit dan 'dans' in de strikte zin van het woord, doopten de Franse critici zijn stijl "non-dance".[5] Andere choreografen, zoals Jérôme Bel en Ouramdane, kregen dat label ook. Zelf verklaarde Rizzo aan de New York Times: "Wat ik doe is geen 'non-dance', maar 'yes-dance'."[6]

"Projet-type(s)", een "performance object voor een glazen ruimte", voor Ville de Paris, volgde in 1997.[7] In 1998 creëerde hij performances in Lissabon: "Hello Dolly"[8] en "Objet dansant n° 1". Later volgden nog verschillende "objets dansant".[9][10]

Rizzo werd in 2003 artist in residence in het École Supérieure des Beaux-Arts de Toulouse. In 2004 maakte hij de scenografie voor de tentoonstelling "Le Cas du sac" voor modehuis Hermès in het Musée des arts décoratifs in Parijs.[11] De directeur van het Ballet van de Opéra de Lyon, Yorgos Loukos, nodigde hem datzelfde jaar uit om een voorstelling te maken. Hij bestudeerde de techniek van de klassiek geschoolde dansers. Hoewel het geen klassiek ballet is, zie je in zijn choreografie "Ni Fleurs, Ni Ford. Mustang" (2004)[12] "hun volledige training in het kleinste gebaar". In 2009 maakte Rizzo een tweede voorstelling op vraag van Loukos: "Ni Cap, ni Grand Canyon".[13]

Affiche Christian Rizzo - artiste associé (promotiemateriaal)

In 2007 creëerde hij in samenwerking met ontwerper David Dubois de scenografie voor een reizende tentoonstelling ter gelegenheid van de 20e verjaardag van het Christian Lacroix modehuis.[14]

Tussen 2007 en 2012 was Rizzo artiste associé bij de Opera van Lille.[15] In 2010-11 was hij ook artiste associé in deSingel in Antwerpen waar hij tentoonstellingen, evenementen en shows organiseerde.[16]

In 2010 maakte hij drie voorstellingen voor het Théâtre du Capitole in Toulouse: "Erwartung" en "Pierrot lunaire" van Schönberg en "La Voix humaine" van Francis Poulenc kregen een nieuwe enscenering, choreografie, scenografie en kostuums.[17][18] In 2012 bewerkte hij ook "Tannhaüser" van Richard Wagner voor Théâtre du Capitole.[19]

Voor "Le bénéfice du doute" (2013), een "dansstuk met een groot plastisch gehalte en subtiel gebruik van 'contact improvisation'[20]", werkte hij samen met componist Robin Rimbaud, ook gekend als elektronische artiest Scanner.[21]

Rizzo werd in januari 2015 directeur van de afdeling Montpellier-Occitanie van het Centre Chorégraphique National,[22] dat hij omvormde tot het Institut Chorégraphique International (ICI-CCN).[23] Deze organisatie biedt ruimte en ondersteuning voor alles wat met hedendaagse dans te maken heeft, waaronder creatie, lessen en reflectie.

In 2017 was hij gastprogrammator van het International DecemberDance Festival van het Concertgebouw Brugge.[24] In 2019 deed hij hetzelfde voor het Danse en Mai festival van L'Empreinte - Scène nationale Brive-Tulle.[25]

Rizzo ontwikkelde een sterke culturele band met Taiwan. Hij voerde zijn shows op in Taipei, gaf creatieve workshops en leidde artistieke samenwerkingen. Hij was artistiek leider van de 2018 editie van het TIFA (Taiwan International Festival of Arts), georganiseerd door het Taichung Opera-Theater.[26] In 2018 won hij ook de Taiwan-France Cultural Award, die uitgereikt werd door het Taiwanese Ministerie van Cultuur.[27][28]

Oeuvre

  • 1997: Y'là, solo
  • 1997: "projet-type(s)"
  • 1999: "100% polyester, objet dansant n°(à définir)"
  • 1999: "hello dolly"
  • 2001: "et pourquoi pas"
  • 2001: "un mensonge (deux nuits d’été)"
  • 2002: "Skull Kult" (solo voor Rachid Ouramdane)
  • 2002: "+ si affinités"
  • 2003: "avant un mois je serai revenu et nous irons ensemble en matinée, tu sais, voir la comédie où je t'ai promis de te conduire"
  • 2004: "ni fleurs, ni ford mustang"
  • 2004: "autant vouloir le bleu du ciel et m’en aller sur un âne"
  • 2005: "soit le puits était profond, soit ils tombaient très lentement, car ils eurent le temps de regarder tout autour"[29]
  • 2005: "comme crâne comme culte" (solo voor Jean-Baptiste André)
  • 2005: "In(out)-formal"
  • 2006: "jusqu'à la dernière minute, on a espéré que certains n'iraient pas"
  • 2006: "love, letters and vanities" (residentie / expo / performance in Taipei Artist Village, Taiwan)
  • 2007: "BC, janvier 1545, Fontainebleau" (solo voor Julie Guibert)[30]
  • 2007: "toutes sortes de déserts" (voor compagnie Via Katlehong en Festival d'Automne à Paris)
  • 2007: "opéra(tion)-remix" (voor Opéra de Lille)
  • 2007: "fantômes et vanités" (voor la Cinémathèque de la Danse)
  • 2007: "mon amour"[31]
  • 2008: "comment dire ici? / How to Say Here?" (met compagnie Forum Dance van Taipei)
  • 2008: "I-Fang Lin/Christian Rizzo" (solo voor I-Fang Lin op het Festival van Avignon)
  • 2009: "ni cap, ni grand canyon"
  • 2009: "here, we are now" (samenwerking met Iuan-Hau Chiang)
  • 2009: "qui va là?" (voor Opéra de Lille)
  • 2010: "l'oubli, toucher du bois"[32]
  • 2010: "Erwartung" en "Pierrot lunaire" en "La Voix humaine"[33]
  • 2010: "as me as a dog as..." (fotoserie voor Yokohama France Vidéo Collection 2010, Japan)
  • 2010: "Comme crâne - Comme culte"[34]
  • 2010: "Une heure avec"[35]
  • 2010: "IL 120609"[36]
  • 2010: "Singel Man" (video-installatie in deSingel)[37]
  • 2011: "Tourcoing-Taipei-Tokyo" (drie installaties - "IL", "fom 1" en "paysage" in samenwerking met Iuan-Hau Chiang)
  • 2012: "le bénéfice du doute"[38]
  • 2012: "Tannhäuser"[39]
  • 2012: "sakinan göze çöp batar / c'est l'œil que tu protèges qui sera perforé" (solo voor Kerem Gelebek)[40]
  • 2012: "Néo-fiction" (installatie met Sophie Laly, Seattle)[41]
  • 2012: "de quoi tenir jusqu'à l'ombre" (met la Compagnie de l'Oiseau-Mouche)[42]
  • 2013: "d'après une histoire vraie"[43]
  • 2014: "ou pas" (Ballet Nationale de Marseille)[44]
  • 2014: "le journal d'un disparu" (van Leoš Janáček, voor Opéra de Lille)[45]
  • 2015: "ad noctum" (duo voor Julie Guilbert en Kerem Gelebek)[46]
  • 2016: "avant la nuit dernière" (installatie voor la Fondation Hermès, in het kader van la Nuit Blanche à Paris (Cour de l'Hôtel Dieu))[47]
  • 2016: "le syndrome Ian"[48]
  • 2017: "d'à côté"[49]
  • 2017: "quelque chose suit son cours..." (expositie in Taipei)[50]
  • 2018: "d'après nature"[51]
  • 2019: "une maison"[52]
  • 2019: "MAGMA" (met Marie-Agnès Gillot en Andrés Marin)[53]
  • 2020: "en son lieu" (solo voor Nicolas Fayol)[54]
  • 2022: "miramar"[55]

Onderscheidingen

  • 2003 - Prix de la révélation chorégraphique de l'année du Syndicat de la critique.
  • 2013 - Grand prix Danse de l'année du syndicat de la critique pour l'ensemble de son oeuvre.
  • 2013 - Prix chorégraphie de la Société des auteurs et compositeurs dramatiques voor "d'après une histoire vraie".[56]
  • 2014 - Officier dans l'Ordre des Arts et des Lettres.[57]
  • 2016 - Laureaat van de Prix Ballet - FEDORA - Van Cleef & Arpels voor "le syndrome ian".[58]
  • 2017 - Prix culturel franco-taïwanais.[59]
  • 2020 - Grand prix de la danse du Syndicat de la critique voor "une maison".[60][61]

Referenties

Bronnen, noten en/of referenties
  • Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Christian Rizzo op de Franstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
  • De informatie op deze pagina, of een eerdere versie daarvan, is gedeeltelijk afkomstig van de website deSingel.be, waarvan overname van teksten toegestaan is onder CC-BY-SA 4.0 licentie.
  1. ↑ Mathilde Monnier - Chorégraphe. www.mathildemonnier.com. Geraadpleegd op 11 maart 2021.
  2. ↑ Bio Christian Rizzo bij l'Association Fragile. Gearchiveerd op 7 maart 2021. Geraadpleegd op 11 maart 2021.
  3. ↑ Christian Rizzo. Charleroi Danse (2017-11-29UTC10:06:11). Gearchiveerd op 27 oktober 2020. Geraadpleegd op 11 maart 2021.
  4. ↑ christian rizzo chorégraphe l'association fragile. www.lassociationfragile.com. Gearchiveerd op 7 maart 2021. Geraadpleegd op 11 maart 2021.
  5. ↑ (en) The Non-Dance Dance of Christian Rizzo. Seattle Met. Gearchiveerd op 13 juni 2023. Geraadpleegd op 11 maart 2021.
  6. ↑ Christian Rizzo in de New York Times. Geraadpleegd op 11 maart 2021.
  7. ↑ "Projet-type(s)". www.lassociationfragile.com. Gearchiveerd op 7 maart 2021. Geraadpleegd op 11 maart 2021.
  8. ↑ "Hello Dolly". www.lassociationfragile.com. Gearchiveerd op 7 maart 2021. Geraadpleegd op 11 maart 2021.
  9. ↑ "Objet dansant n° 52" in deSingel. desingel.be. Gearchiveerd op 13 juni 2023. Geraadpleegd op 11 maart 2021.
  10. ↑ jeanne-lucie, 100% polyester, objet dansant n° 53. Théâtre Vidy-Lausanne (15 oktober 2014). Gearchiveerd op 13 augustus 2022. Geraadpleegd op 11 maart 2021.
  11. ↑ Le cas du sac. madparis.fr. Geraadpleegd op 11 maart 2021.
  12. ↑ (fr) Ni fleurs, ni ford-mustang. Opéra National de Lyon. Geraadpleegd op 11 maart 2021.
  13. ↑ (fr) Ni cap, ni grand canyon. Opéra National de Lyon. Geraadpleegd op 11 maart 2021.
  14. ↑ Christian Lacroix seen by David Dubois & Christian Rizzo. Geraadpleegd op 11 maart 2021.
  15. ↑ une maison - Danse - Opéra de Lille[dode link]. www.opera-lille.fr. Geraadpleegd op 11 maart 2021.
  16. ↑ Christian Rizzo bij deSingel. desingel.be. Geraadpleegd op 11 maart 2021.
  17. ↑ (fr) Marie-Christine Vernay, Christian Rizzo ne perd pas le Nord. Libération. Geraadpleegd op 11 maart 2021.
  18. ↑ Marie-Christine Vernay, « Christian Rizzo ne perd pas le Nord », Libération, 16 mars 2010.
  19. ↑ (fr) Frank Langlois, Tannhäuser au Capitole. ResMusica (28 juni 2012). Geraadpleegd op 11 maart 2021.
  20. ↑ What is contact improvisation?. www.contactimprov.com. Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  21. ↑ "Le bénéfice de la doute" in deSingel. desingel.be. Geraadpleegd op 11 maart 2021.
  22. ↑ Marie-Christine Vernay, « Christian Rizzo nommé au Centre chorégraphique national de Montpellier », Libération, 28 octobre 2014.
  23. ↑ ICI-CCN. ici-ccn.com. Geraadpleegd op 11 maart 2021.
  24. ↑ December Dance 17 - Concertgebouw Brugge. www.concertgebouw.be. Gearchiveerd op 13 april 2021. Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  25. ↑ L'empreinte, Scène nationale Brive -Tulle, DanSe En Mai 2019 - Focus en une. L'empreinte, Scène nationale Brive -Tulle. Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  26. ↑ Get a glance at the National Taichung Theater - 2018 Taiwan International Festival of Arts | IETM[dode link]. www.ietm.org. Geraadpleegd op 11 maart 2021.
  27. ↑ Four receive joint cultural award - Taipei Times. www.taipeitimes.com (13 september 2018). Geraadpleegd op 11 maart 2021.
  28. ↑ Ève Beauvallet, « France-Taiwan : les maillons fiables », Libération, 18 avril 2019.
  29. ↑ "soit le puits ..." in deSingel. desingel.be. Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  30. ↑ "B.C. Janvier 1545, Fontainebleau" in deSingel. desingel.be. Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  31. ↑ "Mon amour" in deSingel. desingel.be. Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  32. ↑ "l'oublie, toucher du bois" in deSingel. desingel.be. Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  33. ↑ Marie-Christine Vernay, « Christian Rizzo ne perd pas le Nord », Libération, 16 mars 2010.
  34. ↑ "Comme crâne - Comme culte" in deSingel. desingel.be. Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  35. ↑ "Une heure avec" in deSingel. desingel.be. Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  36. ↑ "IL 120609" in deSingel. desingel.be. Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  37. ↑ "Singel Man" in deSingel. desingel.be. Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  38. ↑ Le bénéfice du doute / By Christian Rizzo/L’association fragile - Dance - Archives - Lille Opera[dode link]. www.opera-lille.fr. Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  39. ↑ (fr) R. T. L. Newmedia, Le chorégraphe Christian Rizzo signe une nouvelle mise en scène de "Tannhäuser". RTL Info. Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  40. ↑ (fr) La Libre.be, Sakınan Göze Çöp Batar (C’est l’œil que tu protèges qui sera perforé). LaLibre.be (30 juni 2016). Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  41. ↑ Neo Fiction – Puce Moment. pucemoment.org. Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  42. ↑ DE QUOI TENIR JUSQU’À L’OMBRE / BY CHRISTIAN RIZZO - Dance - Archives - Lille Opera. www.opera-lille.fr. Gearchiveerd op 2 oktober 2017. Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  43. ↑ "d'après une histoire vraie" in deSingel. desingel.be. Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  44. ↑ Trailer voor "Ou Pas" op Youtube.
  45. ↑ The Diary of one who disappeared / LEOS JANACEK - Operas - Saison 14.15 - Lille Opera. www.opera-lille.fr. Gearchiveerd op 22 april 2021. Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  46. ↑ Programmaboekje "ad noctum" in De Warande. Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  47. ↑ (fr) Christian Rizzo - avant la nuit dernière - Nuit Blanche 2016. Le Parisien Etudiant. Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  48. ↑ Le syndrome ian - Concertgebouw Brugge. www.concertgebouw.be. Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  49. ↑ d’à côté. Charleroi Danse (27 november 2017). Gearchiveerd op 28 januari 2021. Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  50. ↑ Quelque chose suit son cours... — ICI-CCN. ici-ccn.com. Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  51. ↑ D'APRÈS NATURE + TTT : TOURCOING-TAIPEI-TOKYO -. www.centremalraux.com. Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  52. ↑ "une maison" in deSingel. desingel.be. Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  53. ↑ "MAGMA" in deSingel. desingel.be. Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  54. ↑ (fr) en son lieu, solo de Christian Rizzo pour Nicolas Fayol. Sceneweb (4 oktober 2020). Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  55. ↑ miramar — ICI-CCN. ici-ccn.com. Gearchiveerd op 26 februari 2021. Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  56. ↑ (fr) La SACD récompense les auteurs de l'année 2013. SACD (12 april 2017). Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  57. ↑ Nomination dans l'ordre des Arts et des Lettres juillet 2014. Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  58. ↑ Publié par Fabien Rivière, Christian Rizzo gagne le FEDORA - Van Cleef & Arpels Prize for Ballet. Geraadpleegd op 12 maart 2021.
  59. ↑ Thierry Boussarie, « Christian Rizzo lauréat du 22e Prix culturel franco-taïwanais », ViàOccitanie, 24 octobre 2017.
  60. ↑ (fr) Christian Rizzo reçoit le Grand Prix Danse du Syndicat de la critique. LOKKO.FR (26 juni 2020). Geraadpleegd op 11 maart 2021.
  61. ↑ Philippe Chevilley, « Clément Hervieu-Léger couronné par la critique », Les Échos, 22 juin 2020.
  • Offiële site l'Association Fragile
  • Officiële site ICI-CCN
Bibliografische informatie